جاوید راؔز نظمیں

نظم

نہوں سَودا پُجدا دان نہ دے اے زر دارا بہتان نہ دے
جیویں تیڈا سونا سونا ہے اے وی سونا ہے تیکوں بُھل کوئی نئیں
نہ تئیں تے دوش نہ ایں تے وے میرے میلے ہتھ اِچ مُل کوئی نئیں
میری گل تے قطعاً دیہان نہ دے اے زر دارا بہتان نہ دے
اساں آپ ضمیر رکھیندے ہاں کم مایہ ہیں کمزور نیویں
اساں ہتھ دا کیتا کھاندے ہاں نادار تے ہائیں پر چور نیویں
اے طعنہ میکوں خان نہ دے اے زر دارا بہتان نہ دے
میرے رنگ تے شکل دی گل نہ کر میرے گل غربت گلونگنڑ ہے
اے زیور چوری دا نوی میری ماں دے داج دا کنگنڑ ہے
میری غیرت کوں نقصان نہ دے اے زردارا بہتان نہ دے
میکوں ہک مجبوری ٹور آندا اے مینوں اعلی علم دی ریس راہندی
میں بی اے پاس پڑھوکا ہاں میرے آخری سال دی فیس راہندی
اگے بالھے ہن ارمان نہ دے اے زردارا بہتان نہ دے

جاوید راؔز

نظم

میری سرکار میرے اتوں رخصت ہووے مینوں منتاں تے ترلاں دے ڈھب پیدا کر
میں ہاں عاجز تے توں ایں مسبب خدا اوہنوں روکنڑ دا مولا سبب پیدا کر
مینوں چھوڑنڑ تے اس دا نہ دل بنڑ سگے اپنڑیں سگھ تائیں اوہدی اپنڑیں روح آ ونجے
پاوے پیراں اچ زنجیر تمنا میری بنڑ رکاوٹ میری آرزو آ ونجے
منگے جیئلے وی سنگ دل اجازت میتھوں کوئی شامت اوہدے رو برو آ ونجے
کوئی موسم دے وچ ایسی حل چل مچے باہر نکلے تاں طوفان نوح آ ونجے
اسے جھاکے توں میری طرف ول آوے کوئی منظر دے وچ او غضب پیدا کر
میں ہاں عاجز تے توں ایں مسبب خدا اوہنوں روکنڑ دا مولا سبب پیدا کر
اللہ حافظ اوہدے منہ دے وچ رہ ونجے اوہدے بولنڑ دی سکت ختم ہو ونجے
مینوں بُھلنڑ لگے خد نوں خد بُھل ونجے ہک لحظے دے اندر شدم ہو ونجے
میرے چہرے توں نظراں ہٹاونڑ لگے نور اکھیں دا بلکل مدہم ہو ونجے
ویہڑا گھر دا میرا پل صراط ہو ونجے قدم چاوے تاں منڑ منڑ قدم ہو ونجے
نظر انداز کر کے کوتاہیاں میری توں رحمت دا دریا کوئی جھب پیدا کر
میں ہاں عاجز تے توں ایں مسبب خدا اوہنوں روکنڑ دا مولا سبب پیدا کر
صدقہ تینوں تیری اپنڑیں معراج دا تیرے محبوب دا در سلامت ہووے
او ونجنڑ دی تکرار نوں بھل ونجے اوہنوں اس فیصلے تے ندامت ہووے
ایہا ہک رات ہووے اٹھارہ واری اج پیدا کئی ایہجئی کرامت ہووے
یا مڑ راز دی زندگی مختصر کر یا رخصت توں پہلے قیامت ہووے
وقت گزرے وی سئی نالے تھم بھی ونجے کوئی ایہجئی صورت عجب پیدا کر
میں ہاں عاجز تے توں ایں مسبب خدا اوہنوں روکنڑ دا مولا سبب پیدا کر

جاوید راؔز

نظم

توں ونج سنگ نکھڑنی تاں ولنڑ دی کریں او نا قدرے لڑنی تاں ولنڑ دی کریں
پُھلاں دا عادی اے گلدستہ دامن کتھائیں کنڈے اڑنی تاں ولنڑ دی کریں
برطانیہ دل تاں کوہ نور ہیرا او تاج اچ ہن جڑنی تاں ولنڑ دی کریں
اول تاں کریں بھلاونڑ دی کوشش اودھراں وت وی چڑھنی تاں ولنڑ دی کریں
ہو سگدا اے میرے جاگ راتے جگئینیں اے اکھیاں جو سڑنی تاں ولنڑ دی کریں
مقدر دی شاخاں تے تک راؔز رکھیں جدنڑ پتے جھڑنی تاں ولنڑ دی کریں

جاوید راؔز

نظم

میئن تاں لگدی وطن دی ہوا اجنبی اتھے سایہ وی لگدا مینوں غیر ہے
کل تے اج تائیں قیامت دا فرق آ گیا اے میں کیویں من گِھناں اے مینڈا شہر ہے
کل دی گل اے کوئی عرصہ تاں نئیں تھی گیا پنجاں دریاواں دے وچ ودا پیار ہا
ہکا منزل سفر راستہ ہک جیا ہکا بیڑی مہانڑاں تے پتوار ہا
ہکا گفتار ہا ہکا کردار ہا کتھے توں توں تے میں میں دا نروار ہا
رلے بہونڑ اٹھیونڑ تے ہنجواں تے کھل رلے خوشی غمی سانجھا کم کار ہا
مینڈے ولنڑ تائیں کیا زمانہ تھیا اے بندے بندے دے وچ آپنڑیں لہر ہے
کل تے اج تائیں قیامت دا فرق آ گیا اے میں کیویں من گِھناں اے مینڈا شہر ہے
سُرِ بلبل دے وچ سوز اگلا نِوی باگ جنگل تے بیلے سروٹے کتھے ہن
میگ ملہال ککلی کدے ساونڑیں گجرے سجرے پہل بیل بوٹے کتھے ہن
کتھے گئیاں دھریکاں بھلا گھاٹیاں پینگھ کتھے سکھیاں دے جھوٹے کتھے ہن
کدے کھرے تے ساجھے دیہاتی گئے دل ستھرے تے کپڑے ملوٹے کتھے ہن
گل وچ سک نئیں چاشنی کھِچ گئی بس گلاں دا ہر کوئی ودا ماہر ہے
کل تے اج تائیں قیامت دا فرق آ گیا اے میں کیویں من گِھناں اے مینڈا شہر ہے
دوش کیہڑا ہے فطرت دی تبدیلی تے فرق آیا ہے آدم دی نیتاں دے وچ
ہتھی دولت دے جدنڑ قلم وک گئی وت اثر نئیں لکھاری دے گیتاں دے وچ
ہر پہچانڑ رشتے دی عصمت رہی بس دکھاوا ہے ریتاں پریتاں دے وچ
خون واہندا اے سڑکاں تے انسان دا بم پھٹدن میں سنڑیاں مسیتاں دے وچ
اس امن تے محبت دی بستی دے وچ ہر پاسے دسے قہر ہی قہر ہے
کل تے اج تائیں قیامت دا فرق آ گیا اے میں کیویں من گِھناں اے مینڈا شہر ہے
ہر سینے اچ نفرت دی اگ لگ گئی جبھ تلوار تھئی نظراں تیراں تھیاں
کیہڑے کھیڑے دے دوش ہن دسا بیلیا آپے ہر جائی رانجھے تے ہیراں تھیاں
کدھاں اچیاں تھیاں پگاں جھکیاں تھیاں وچے آپس دے گلوینڑاں لیراں تھیاں
چلھے کٹوی دے وچکار ونڈاں پئیاں خون پانڑیں تھیا زہر کھیراں تھیاں
توبہ توبہ میری راؔز دلاں دے وچ ہک انڑ ڈٹھا پلدا پیا ویر ہے
کل تے اج تائیں قیامت دا فرق آ گیا اے میں کیویں من گِھناں اے مینڈا شہر ہے

جاوید راؔز

نظم

کئین مخا طب ہیں توں کونڑ ولدا دیوے بھرے گُستان کیہڑے نوں سد ماریا ای
اتھے ہک تاں نئیں سلطان ہزاراں پئے ہن دس ناں سلطان کیہڑے نوں سد ماریا ای
موت آوے تاں فوجاں وی آ ویندی ہے تاج ور ویہدی ہے ناں صدر ویہدی ہے
نہ شکل نہ عقل نہ حسب نہ نسب مال و زر ویہدی ہے نہ اثر ویہدی ہے
ساہ توں ساہ تائیں اے مہلت کدنڑ دیندی ہے نہ تے گھر ویہدی ہے نہ سفر ویہدی ہے
بے لحاظی ہے دارا سکندر کجا نہ خضر ویہدی ہے نہ عمر ویہدی ہے
مینڈے مہمان سارے برابر دے ہن وچوں مہمان کیہڑے نوں سد ماریا ای
اتھے ہک تاں نئیں سلطان ہزاراں پئے ہن دس ناں سلطان کیہڑے نوں سد ماریا ای
سلطنت رعب رتبے رعایا سنڑے فوج فرمان تے راج اُتھائیں رہ ویندے ہن
ظلِ سبحانی القاب دیونڑ آلے آکھنڑ آلے مہاراج اُتھائیں رہ ویندے ہن
شاہی خلت کسے ہور تن سج ویندی شاہی مشروب تے کھاج اُتھائیں رہ ویندے ہن
اتھے آوے تاں بس بندہ مردہ ہوندا اے تخت اتھائیں رہ ویندے ہن تاج اتھئیں رہ ویندے ہن
جان ہے تاں جہان آلی چڑتل وی ہے شودے بے جان کیہڑے نوں سد ماریا ای
اتھے ہک تاں نئیں سلطان ہزاراں پئے ہن دس ناں سلطان کیہڑے نوں سد ماریا ای
ہر پاسے قضا تیر انہیں وگائے کدی کوئی کدی کوئی گھر نشانہ تھیا
کئیں دی ممتا گئی کئیں دی چھاں ٹر گئی کئیں دے جگر دا ٹکڑا روانہ تھیا
ہک سفر ہائی اٹل وت وی آغاز تے ہر سفر دا نواں ہک بہانہ تھیا
کئیں تے دھی رُنیں ہے کئیں تے ما رُنیں ہے کئیں دے ونجڑ تے روگی زمانہ تھیا
ہر قبر وچ دفن کئیں دا ارمان ہے راؔز ارمان کیہڑے نوں سد ماریا ای
اتھے ہک تاں نئیں سلطان ہزاراں پئے ہن دس ناں سلطان کیہڑے نوں سد ماریا ای

جاوید راؔز

صنم وکدے وکدے

کتھائیں اساں پتھر کتھائیں اساں پارس زمانے دے رحم و کرم وکدے وکدے
مصر چھوڑ کے تیں صرافے دی منڈی بڑے دوروں آئے ہیں صنم وکدے وکدے
وکے ہاں حسن دی کرنسی دے بھا تے کدی کئیں ادا تے کدی کئیں نگاہ تے
کدی دل تے وکے کدی کھل تے وکے کدی زلف برہم گھٹا روسیا تے
کدی مینا ساغر دے مل وک گیوسے کدی خلوتاں وچ کدی جلوہ گاہ تے
کدی پردہ داری کدی بے نقابی کدی غائبانہ کدی رونما تے
قدر دان گاہکاں دی اکثر تلاش اچ ریوسے سجنڑ دم بدم وکدے وکدے
مصر چھوڑ کے تیں صرافے دی منڈی بڑے دوروں آئے ہیں صنم وکدے وکدے
اساں کیا وکے سائیں زمانہ وکا ہے منزل تے رہبر تے رستے وکے ہن
وقتی زوالاں دے بھنوراں اچ آ کے پیغمبر وی اٹیاں توں سستے وکے ہن
معاہدے امن جنگ تے تاجاں دے مالک سالاراں سنڑیں فوجی دستے وکے ہن
یزیدی دے ہتھوں ضرورت دے فتوے مذہب دے وکیلاں دے بستے وکے ہن
مجبوریاں دے ترازو تے آ کے میں ڈٹھن دھرم تے حرم وکدے وکدے
مصر چھوڑ کے تیں صرافے دی منڈی بڑے دوروں آئے ہیں صنم وکدے وکدے
کدائیں سانوں ساڈے مقدر وکایا کدی کوئی حبشے چوں مکے گھن آیا
کسے ساڈے اگوں تیرا نام چایا چایا تیرا نام وت نئیں بھلایا
اسے جرم وچ کسے پتھر وسایا وسایا گرم ریت اتے لٹایا
لٹایا تے لب تے انگارہ بھکھایا بھکھایا اساں منہ چوں احد الایا
جو احد تینڈے آستانے پہنچایا پونچھایا تے قسم ایں بڑا مزہ آیا
قدم چھوڑ کے ہنڑ اساں وکڑاں کوئی نئیں بڑے اوکھے لدھے ہن قدم وکدے وکدے
مصر چھوڑ کے تیں صرافے دی منڈی بڑے دوروں آئے ہیں صنم وکدے وکدے

جاوید راؔز