جیہڑے فخر توں کریے سنگیاں نا میکو او انداز پسند نئیں
او کدے نئیں آیا کول میرے میں آندیاں ویندیاں خوش راہنداں
مجبور دیاں مجبوریاں توں مرضی دے کم کروا لئے
تیرا نِکا جیہا ہاسا قسم خدا دی چَس بیلیا واہ کر دیندا اے
تیرا نِکا جیہا ہاسا قسم خدا دی چَس بیلیا واہ کر دیندا اے
مینوں رُٹھا ہویا سجنڑ منا دے قاصد تینوں ول ول میں تاکید کراں
چَن کُھلا ہووے سامنڑے اکھیاں دے جداں جھاتیاں پاون عیداں
اسی کے سمجھے او کے نکلے جیکوں نال رلائی وتئیوسے
میرے نال منی ونج ضِد پالا اُچی فخر توں بانہہ کر دیساں
پہلی توں گِھن داہویں تائیں جیکوں نال ٹُرائی وتئیوسے
شک پوندا اے او بندے رُس پئے نیں جیکوں ٹریا ایں موڈھے چا کے
تینوں علم ایں مدتاں گزر گئیاں تیرے راہاں تے دھریاں اکھیاں
کسے نال سنگت تے دل نئیں ہوندا اس سنگت دے ناں توں ڈر کے
میں کملا وِچ جذبات دے آکے ہک اُلٹا جھل کر بیٹھاں
ذرا تک جذبات امیراں دے تیرے ہسنڑ دے لگدے مُل پئے نِیں
ساری زندگی میرے دل جئی شئے پئی اے ہجر فراقاں کُٹھی
دے جگر دا خون تے ساجھ پنڑائی ہائی کیوں پل وچ ڈُول مکاؤ ایں
بد نسلے تخت نوں کے جانڑن بھاویں چاڑ بہایے اُتے
میں شوق توں نہ پردیس گیا مجبوریاں وطن چُھڑائے چا
میں دھمی ویلے حسؔرت ٹُر ویساں فلحال گُزارا کر ونج
بندا کملا اے وطن توں بیلی نوں جیہڑا خود پردیس ٹُرائے چا
انجے کیوں حسرت ارمان کریندائیں کمظرف توں چُھٹیاں باہیں دے
شک پوندا اے ساڈے نال سانگیاں دی اگھاں تیری سجنڑ صلاح نئیں
تیئں سنگدل کدے سکروڑاں چوں سُچے موتی گول نہ ویکھے
اج میں حسرؔت نوں اکھ سرمئی چوں ڈھاندی ہنج پریشان چا کیتا
ہُنڑ حسرؔت نال منی ونجیں ہا مینوں اج کل لگے ہوئے رنگ نی
دھیمیں لہجے وچ اُنہاں گل کرنیں پر لطف ماحول بنڑا کے
No comments:
Post a Comment