پنجابی شاعری

مہرغلام محمد درد

1

ٹھپے راہنڑ دے ”درؔد؎“ رَسائی دے ورقے وَت چھیڑ نہ ذِکر پُرانڑے ,
,
سئے مُدت دے بعد اَساں کملیاں دا ہُنڑ آیائے ہُوش ٹِکانڑے ,
,
رُسوائی دے قفس دے مُٹھیاں نوں گھت نئیں لالچ دے دَانڑے ,
,
تیری نسل تے وِسنڑ حرام دی موت اے اُوہ بھُل وَنج وقت وِیہانڑے ,

2

میتھے اجن ناراض ایں مرضیاں آلا ایں تیتھوں یار لُکایا کی اے

ھک توں تاں ھائیں میری زندگی وچ تیرے باجھ بنایا کی اے

تیری ذات سوا مینوں ایہہ تاں دس میرا چن سرمایا کی اے

کیوں روز روئیندا ایں کملے نوں تیرا درد ونجایا کی اے

3

میری نیّت دی خالص جِنس مُطابق تُسیں قیمت لا نہے سگے

چِھک سِک اقرار دی بُکل دے وِچ میرا پیار لُکا نہے سگے

تَک ”درؔد؎“ تےغربت بخت دےبیلی اَٹھ پَہر نِبھا نہے سگے

مینوں روندیاں چھوڑ کے کنڈ کر گئےاوبھاراوکھداچانہے سگے

4

*میں "درد" نوں "درد" ہزاراں ھن توں "درد" دے "درد" حالات نہ پچھ

*توں"درد"دے "درد" نوں کی جانڑیں توں "درد" دے"درد"خیالات نہ پچھ

*میں "درد" نوں "درد" اے بہوں ھوندا میتھوں سجناں دی ملاقات نہ پچھ

*کس وجہ توں"درد"اے "درد" سدیندا میں "درد" توں اہھ گل بات نہ پچھ

5

کسےویلےتخت کھسا باہسیں ، اللہ پاک نوں فخرپسند نئیں

جیندی ٹیک تےملکھ لتاڑکےلنگھدائیں،اےبخت تیراپابند نئیں

میری پاک وفادی چادر نوں،لانفرت دےپیوندنئیں

توں تاہیں بےتکیاں کر باہندائیں،میں درد جوں دولت مند نئیں

6

میں آکھیا پیار مصلا اے اُس آکھیا میں کوئی پڑھنا اے

میں آکھیا مفت وچ دل دینا اُس آکھیا میں کی کرنا اے

میں آکھیا سانجھاں مک ویسن اُس آکھیا میں کوئی ڈرنا اے

میں آکھیا آخر چاہندا کے ہئیں اُس آکھیا میں تے لڑنا اے

میں آکھیا ٹور سوالی نوں اُس آکھیا خالی ول اے

میں آکھیا انج بےدید نآہ ہو اُس آکھیا ایہو ہی حل اے

میں آکھیا موجھ توں مر ویساں اُس آکھیا موت اٹل اے

میں آکھیا درد رسائی کریئے اُس آکھیا اوکھی گل اے

7

تیری ساجھ داعلم بلندکیتائےبھانویں جس انداز اچ رہے آں

تیری چاہت نوں ہمراز بنڑا کےہرممکن راز اچ رہے آں

تینوں درد سمجھ محمود جیہا کردار ایاز اچ رہے آں

ہک وارپیار دی بانگ سُنڑی ساری عمر نماز اچ رہے آں

8

منی وَنج او چنگیاں دینہواراں دا بیلی
وسیبے دی دھج تے بہاراں دا بیلی
سُہانی حسیں یادگاراں دا بیلی
نہ ہتھ چھوڑ دیگر دوپہراں دا بیلی
سجنڑ لگھی نِبھی نوں اِنج لیک لا نئیں
توں بےجرم بچپن دے سانگے مُکا نئیں

محبت دے خوابیدہ جذبے جَگا کے
تے قاتل نگاہ دا نشانڑاں بنڑا کے
سیاہ زلف دے ناگ کولوں ڈَنگا کے
حیاتی نِبھاونڑ دیاں قسماں چا کے
اچانک نہ کر بےوفائی دا حملہ
رہوی اُچا ہردم زمانے تے شملہ

توں دولت دی وقتی نُمائش تے ڈُل نئیں
امیراں دی سنگت دا انجام بھُل نئیں
غریباں نوں دل توں بھُلاونڑ تے تُل نئیں
اساں وانگ کئیں پاونڑاں تیرا مُل نئیں
داناواں دا بالکل ایہہ سچا اکھانڑ ایں
نہ کریئے منگالی دی دھاڑاں تے مانڑ ایں

اساں تینوں زندگی دا جج سمجھیا اے
تے اپنڑی غریبی دا کج سمجھیا اے
تیری ٹیک نوں اپنڑی دھَج سمجھیا اے
تیرے مُکھ دے ویکھنڑ نوں حج سمجھیا اے
نِبھا ساڈے اوکھے گُزارے توں ڈر نئیں
اساڈی عقیدت دا اِنج خون کر نئیں

نہ وِک ویکھ کے کئیں دے اُچے چُبارے
جُو نویاں دے ہوندے نی نو دِہنہ ہُلارے
اُداں ہوسنی کوڑ سچ دے نِتارے
جداں ہوئے گلیاں دے ککھ تیتھوں بھارے
تینوں جگ دی نفرت دے لگسن تھپیڑے
تینوں ادنیٰ اعلیٰ کریسی بکھیڑے

اُداں تینوں کئیں وی بُلایا تاں دسیں
کسے پیار اپنڑاں جَتایا تاں دسیں
تیں روندے نوں کئیں چُپ کرایا تاں دسیں
کسے کول تینوں بہایا تاں دسیں
توں وت اپنڑی کیتی تے ارمانی ہوسیں
فقط درد نوں یاد کر کر کے روسیں

9

ساڈا سچ وی من کے نہوں راضی من لیناایں کوڑ کنہاں دے

ونڑ سوچیاں سمجھیاں لا دیناایں ذمے کل الزام اسہاں دے

پلے بنسیں درد جے ملکھ دیاں وڈے ہوسن ذان دوہاں دے

انہاں کداں کوئ توڑ اپڑاونڑاں ہئ جیہڑے خود نہی واقف راہاں دے

10

توئیں سجنڑ صراف دی نظراں وِچ بھانویں میں مجبور گناہیں آں

وَتیں کھیڈدا بخت دی جھولی وِچ دیندا ساہ ساہ نال دعائیں آں

اللہ جانڑدائے دل دی مَسند تے تیرا کانڑ جُڑیندا جاہیں آں

دیویں معافی درد قیامت تائیں تیرے بھَلیاں دا قرضائیں آں

جاویدراز

1

تینوں ویکھنڑ موت سزاہووے بندہ بھر جرمانہ ویکھے

جیویں روز نماشیں شمع نوں بِربِرپروانہ ویکھے

مینڈا دعوا اے ہوش اچ آ ویسی ہک وار دیوانہ ویکھے

اوہ نئیں وی شاعرتاں بنڑویسی جیہڑاتین روزانہ ویکھے

2

جنڑیں بنڑدےنئیں جنڑیں جمدےہن الله جین ایمان چادیوے

لجپال پلیندن لج اپنڑیں بھاویں لکھ نقصان چادیوے

ساری زندگی داپابندهوندااےهک وارزبان چادیوے

ساڈےپاسےاس نوں مردآدھن جیهڑاگل تے جان چادیوے

3

شاہکارخدادی قدرت دےدل مٹھ اچ انج کرگھندن

پابندصیادپرندیاں نوں وچ قفس دے جنج کرگھندن

مینوں رازانهاں تےافسوس اےجیهڑےلگدےرنج کرگھندن

سانوں پیار توں فرست نئیں ملدی بندےنفرت کنج کرگھندن

آڈھا خان

1

کسے جنگل دے جنگلی پهل وانگوں مینڈا کوئی مالی نگہبان نہ سہی

یزدان تاں ہے

نئیں کوئی بندوبست طوفاناں دا مینڈے سر تے سایہ بان نہ سہی

آسمان تاں ہے

کسے نازک گل دا ہار نه بنڑیم نالے سجیا وچ گلدان نہ سہی

میدان تاں ہے

سد شکر "آڈھا" اس خالق دا مینوں حاصل لذت جہان نہ سہی

ایمان تاں ہے

2

فریاد کیتے میں لب کھولے کئیں تیر حلق وچ ٹھک کیتا
میں سمجھیادشمن وارکیتااو خودہائی جاں میں پک کیتا
انج ہار تے مین شوماد آئی نئیں اج تائیں سدھا لک کیتا
میڈےدل جئی شئےنوں اس آڈھادےپیر دےہیٹھ تڑک کیتا

3

تینوں پھل وانگوں پروان چڑھائم
بھاویں اج مینوں نگہبان نہ من
دربان تاں من

اوئے حلفیہ قول نبھا جانی
میڈےنال کیتےپیمان نہ من
قرآن تاں من

جس تاج پوائےتین شہرت دے
اس محسن دےفرمان نہ من
احسان تاں من

ایڈی نفرت کر نئیں "آڈھے"توں
بھاویں شان برابر شان نہ من
انسان تاں من

عاقب ستیانوی

قاسم کالوانہ

1

اساں اجڑ گئے تاں کی ہویا اس جگ اچ کتنے شاہ اجڑے

کئی رنگ اجڑے کئی سنگ اجڑے کئی گھر اجڑے کئی راہ اجڑے

کئی وسدے ولدے اجڑ گئے کئی وسنڑ دی کر کے چاہ اجڑے

اساں قاسم کوڑیاں سجناں دا بس کر کے غلط وساہ اجڑے۔

شاہ محمد دانش

1

ٹیکاں بھج گئیاں دانش سنگت دیاں نسےرہےآبادتاں کی ہویا

سکھ چین سکون حیاتی دے ہو گئے برباد تاں کی ہویا

کسے بشر ڈولاندی زندگی دی سنڑی نئیں فریاد تاں کی ہویا

بندےبخت اچ رب نوں بھل ویندن اساں رئے نئیں یاد تاں کی ہویا